RBBA jaarshow in Abingdon
Elk jaar houdt de RBBA (Russian Blue Breeders Association) een show in haar thuisland, Engeland. Dit jaar was het de 20e show voor deze vereniging. Een jubileum dus. De shows werden altijd in het pittoreske en zeer interessante plaatsje Stratford upon Avon (geboorteplaats van Shakespeare) gehouden. Door omstandigheden was dat dit jaar echter niet het geval en moest de vereniging uitwijken naar een ander, ook pittoresk, plaatsje. Dit werd de Guildhall in Abingdon.

Guildhall, Abingdon

Ik wilde al langere tijd graag naar deze show. Voornamelijk omdat het in Nederland al een wonder mag heten wanneer je meer dan 5 Russen op een show ziet. Hier had ik de kans om er, in dit geval meer dan 70, Russen bij elkaar te zien. Dat is dus voor een Russenliefhebber een klein stukje Hemel op Aarde. Voor mij vooral ook omdat bijna al de voorouders van mijn rusjes uit Engelse lijnen komen. Nu kon ik een aantal van hen in levende lijve zien. Daarbij ben ik een liefhebber van het Engelse type Rus en was de show daarom nog interessanter.
In tegenstelling tot Nederland en de ons omringende landen, worden de shows in Engeland op zaterdagen gehouden. Men vind dit prettiger in verband met reizen en het feit dat mens en kat de dag na de show op zijn gemak weer kan bijkomen van alle hektiek. Om op tijd voor de show te zijn moesten wij dus al op vrijdag vertrekken.
We , Anne-Marie Marien en ik, gingen niet met de boot, maar met de tunneltrein. Ik moet eerlijk bekennen dat me dat niet helemaal lekker zat. Ik heb het niet echt op tunnels, maar het is wel een van de snelste manieren om in Engeland te komen en relatief goedkoop. Op naar de tunnel dus.
Onderweg hebben we nog een franse fokster aangedaan waar een zusje van mijn Iulinka woonde. Anders dan ik verwacht had, leek dit zusje dus in het geheel niet op mijn lieve poes. Het was een evenbeeld van haar vader, Stari Chaika. Mijn Iulinka lijkt meer op haar moeder Zvesda. Deze fokster is inmiddels overgegaan op het fokken van het Amerikaanse type Blauwe Rus en er liep dus inderdaad een nestje mini amerikaantjes door het huis te springen. Erg leuk om naar te kijken en vooral ook om de verschillen te zien tussen mijn engelsjes en haar amerikaantjes. Mijn smaak is wel bepaald, maar ieder zijn meug.
Bij de tunnel aangekomen konden we eigenlijk meteen doorrijden. we werden wel nog gecontroleerd op explosieven met een soort E.T. stokje met een lapje eraan. We hadden onze TNT gelukkig thuisgelaten en konden doorrijden naar de trein. De overtocht was minder vervelend dan ik had verwacht en binnen 40 minuten zaten we in Engeland. Voor mij was het de eerste keer dat ik dit land bezocht en ik ben direct verliefd geworden op de prachtige natuur en oude huizen die je zelfs vanaf de snelweg ziet.
Ook in Abingdon zag je nog meerdere oude gebouwen en de algehele indruk van het stadje is een ouderwetse. Mooie stenen huizen en vrij smalle wegen. Ook de Theems hebben we er nog gezien. Alhoewel die op dat punt niet meer is dan een klein stroompje onder een prachtige oude brug.

Theems in Abingdon

Diezelfde avond zijn we nog naar de showhal gegaan om oude bekenden van Anne-Marie te ontmoeten. In de showhal bleek dat de organisatie nog een steward te kort kwam voor de show van de volgende dag. Tot mijn grote vreugde mocht ik die rol gaan vervullen. Stewarden in Engeland is hard werk omdat de exposanten daar de katten niet zelf voordragen. Nee het gaat er daar heel anders aan toe.
De shows in Engeland verschillen op veel punten van de shows die wij in Nederland kennen. De katten zitten allemaal in een kooi net al bij ons. Alleen zijn die kooien niet aangekleed met gordijntjes, kussentjes, mandjes en reclame in de kleur van de cattery waar de kat vandaan komt. Alle katten hebben een wit dekentje en een wit kattenbakje en een wit drinkbakje. Er hangt niets in of aan de kooi wat kan verraden wie de kat is of waar deze vandaan komt. Op deze manier kan de keurmeester niet zien wie de kat is en voorkom je dat de eigenaar gekeurd wordt in plaats van de kat.
Een ander verschil is dat de exposanten er niet de hele dag bij mogen zijn. Ze brengen de katten tussen 7.00 en 9.00 uur, zetten ze in de kooien en rond een uur of 10.00, als het keuren begint, moeten ze weg. Pas rond 13.00 uur mogen ze de zaal binnen. Tegen die tijd zijn de titelkeuringen al geweest.
Ook de klassen waarin katten ingeschreven kunnen worden verschillen van de shows in Nederland. Sommige shows verplichten de exposant de kat in meerdere klassen in te schrijven. Bij ons kan je maar in een klasse per show inschrijven. In Engeland kan een kat die kampioen is geworden (bij ons drie keer een CAC aantekening) ook gewoon nog in de open klasse ingeschreven worden. Behalve de titelklassen hebben ze ook nog de zogenaamde Miscelaneous klassen. Dat zijn klassen waarin bijvoorbeeld gestreden wordt om de kat met het liefste karakter, de mooiste vacht, de mooiste kat van een exposant onder de 16 jaar, de mooiste kat die door de exposant zelf is gefokt enzovoorts. Voor al deze klassen zijn prijzen, in de vorm van rozetten en soms een beker of een beeldje, te winnen.

Aan het stewarden

Het keuren zelf gaat ook heel anders dan bij ons. De kat wordt niet naar de keurmeester gebracht, maar de keurmeester gaat naar de kat toe. De keurmeester heeft een keurboek, een rijdend tafeltje met ontsmettingsmiddel, een rol papier en een steward. In het keurboek staan alle nummers van de katten die door deze keurmeester gekeurd moeten worden. Soms keurt een keurmeester dezelfde kat een keer of drie in verschillende klassen. De steward heeft als taak het tafeltje van kooi tot kooi te rijden, de kat uit de kooi te halen en op de tafel neer te zetten zodat de kat gekeurd kan worden, de tafel na elke keuring te ontsmetten, een schaduwboekhouding bij te houden met de keuruitslagen en het brengen van de uitslagen naar het secretariaat van de show waar de uitslagen worden bijgehouden. Als steward krijg je dus alle te keuren katten in eigen handen en tref je het met je keurmeester, wat meestal het geval is, dan krijg je ook precies te horen hoe en waarom een kat een bepaalde titel wel of niet krijgt. Erg interessant en leerzaam dus. Het secretariaat zorgt er intussen ook voor dat alle uitslagen van de klassen die gekeurd zijn in een centrale ruimte gehangen worden. Exposanten krijgen dus meteen de uitslag van de keuring, nog voor ze hun kat weer terugzien. Daarentegen worden de keurraporten zoals wij ze kennen pas achteraf door de keurmeesters thuis uitgeschreven en opgestuurd. Daar hoeven wij weer niet op te wachten.
Voor mij was het een heel leerzame ervaring. Ten eerste omdat je van een ervaren fokker en keurmeester een hoop kan leren over het beoordelen van het uiterlijk van een kat. Ten tweede omdat je op die manier de katten niet alleen ziet, maar ook voelt en bevoelt en ook hun showkarakter leert kennen. Je ziet en bemerkt meer dan dat je vanachter een stel tralies naar zo'n kat kijkt. De keurmeester voor wie ik gesteward heb, Mevrouw Catherine Kaye van de Sithee Cattery, heeft haar uiterste best gedaan mij zoveel mogelijk te vertellen over de katten die ze keurde. Ook over de gronden waarop ze een beslissing nam. Het maakte voor mij de show nog interessanter dan ik had gehoopt. Leuk vond ik het ook om haar te ontmoeten omdat een door haar gefokte kater, Sithee Roryomore, de vader is van mijn Lyasjo. Ik heb foto's laten zien en volgens Kate lijkt hij erg op zijn vader. Ik heb Sithee maar twee keer gezien en eerlijk gezegd kan ik me daar niet veel van herinneren. Een foto heb ik ook niet van hem, dus deze informatie was erg leuk om te krijgen.

Gr Ch Troika Maria Morevna, fokker C. Bandy

Nadat alle keuringen waren voltooid was ik vrij om de katten te bekijken die ik tijdens de keuring nog niet had gezien. Er waren meerdere rusjes bij die ik zo onder mijn arm had willen steken om mee te nemen naar huis. Helaas is dit voor mij de komende jaren nog niet weggelegd, maar wie weet. Deze show was voor mij ook een kennismaking met de fokkers van katten die in de stambomen van mijn rusjes voorkomen. Zo heb ik o.a. de mensen achter de Sashova Cattery ontmoet.


Sashova Kitten


Ook was er een ras op de show waar ik wel van gehoord had, maar nog niet gezien had. de Snowshoe. Leuke katten en vooral door hun mooie aansprekende koppies erg aantrekkelijk. Maar natuurlijk niet zo leuk als de rusjes. Ik heb ook mijn eerste LaPerm in het echt gezien én gevoeld. ik kan niet zeggen dat ik er wild van was. Ik vond de vacht niet mooi en ook niet lekker aanvoelen en het type van de kat sprak mij ook niet echt aan. Maar ja, ieder zijn meug. Verder was er een lilac Korat en dat was verwarrend want die heet dus in engeland een Thai, niet te verwarren met de ouderwetse Siamees die bij ons Thai heet. Ik heb ooit wel eens gehoord van een verhaal waarin Russen keurmeesters Korats kregen voorgeschoteld en dachten dat het Russen waren. Als je niet weet dat je twee verschillende rassen voor je krijgt kan ik me nog voorstellen dat je de fout maakt, maar als je echt gaat vergelijken tussen een Rus en een Korat zijn er wel degelijk goed zichtbare verschillen. Persoonlijk vind ik de Rus mooier en lilac is ook zeker mijn kleur niet. Verder gaf Valerie Anderson nog een keurdemonstratie waarbij ze de geinteresseerde toeschouwers uitlegde hoe ze een kat keurt en waar ze bij de keuring op let. Helaas heb ik dit onderdeel gemist.

Het uitkiezen van de winnaar

Aan het eind van de dag was de Best of Best keuring als laatste toegift van de show. Voor het podium stonden drie kooien. Een voor de Beste Volwassen Kat, een voor de Beste Kastraat en een voor Beste Kitten. Deze keer waren alle drie de kooien gereserveerd voor katten van het mannelijke geslacht. De kerumeester die de Best of Best gaat kiezen keurt voor het oog van alle exposanten en toeschouwers alle drie de katten nog één keer. Daarna maakt zij haar keus. in dit geval werd de Best of Best een zeer grote kastraat kater. Een reus van een dier met een gouden karakter op de show. Absoluut de allergrootste Rus die ik ooit gezien heb. Deze verkiezingen bleken de afsluiting te zijn van een vermoeiende maar bar interessante dag. De exposanten gingen na felicitaties te hebben uitgedeeld allemaal de katten en spullen inladen en weer huiswaarts. De medewerkers van de show waren nog niet klaar. Zij moesten de hal nog opruimen, de boel inpakken en konden dan pas naar huis. Het was in elk geval een zeer geslaagde show vond iedereen.

Gr Pr Blandings Bustopher, fokker Mrs. J. Jackson

Om deze reis volledig te benutten zijn Anne-Marie en ik de volgende dag vroeg in de ochtend met de auto vertrokken naar Stratford upon Avon. Om mij wat van de omgeving te laten zien namen we een toeristische route door de Cotswolds. Je ziet daar de prachtigste huizen en als je geen auto's zou zien zou je je direct in een roman van Jane Austen wanen. De paarden kunnen elk moment de hoek om komen.

Anne Hathaway's cottage, Shakespeare's vrouw

Stratford plaats bleek een bezoek meer dan waard en eigenlijk was de ene dag die we er maar voor hadden veel te kort. Ik heb dat weekend in elk geval mijn kilometers wel gemaakt en ga zeker nog eens terug om deze historisch zeer interessante en mooie stad nog eens te bezoeken.

Geboortehuis van Shakespeare

De volgende dag was het weer tijd om terug te keren naar Nederland. Onderweg naar de tunnel onder Het Kanaal zijn we nog langsgegaan bij Mike en Marlene Buckeridge van de Stari Cattery.

Een zus van Stari Chaika, Grace, fokker M. Buckeridge

Op een na hebben al mijn katten een Stari voorouder. Ik was dus in de gelegenheid om heel veel foto's te maken van een deel van de voorouders van mijn poezen.

Sophie, Ardram Govorova van de Stari Cattery, eigenaar M. Buckeridge, fokker M. Draper

Het leuke is dat je dan een beeld krijgt van de dieren en ook familietrekjes terugziet. Het waren schitterende katten en ik heb erg genoten van de vriendelijke en gastvrije ontvangst in Stari House.

Nick, Ardram Balnikov van Stari Cattery, eigenaar M. Buckeridge, fokker M. Draper

Het was vooral speciaal om Zatasha Svengali, een van mijn favoriete katers, in het echt te zien. Ondanks dat deze kater al wat op leeftijd begint te raken is het nog steeds een schitterend dier en erg lief.

Loui, Zatasha Svengali van Stari Cattery, eigenaar M. Buckeridge.

Ook de andere katten, waaronder de grote Maine Coon kater Max, zagen er mooi uit en waren erg lief.


Fiona en Max, Stari Cattery

Ik werd dan ook gelijk vereerd met een schootbezoek door een van de dames.
Helaas wacht de trein op niemand en moesten wij naar mijn smaak veel te snel de katten en Engeland achter ons laten. De reis naar huis was nog een lange en de volgende dag moesten wij beiden weer gewoon paraat zijn voor de dagelijkse routine. Ik kan wel zeggen dat wanneer je in de gelegenheid bent om als Russenliefhebber of fokker een show van de RBBA bij te wonen, dit zeker een grote aanrader is.

Fiona, Stari Cattery, fokker en eigenaar: M. Buckeridge